|
|
Relatos |
|
Fala
carrapuchiña |
|
|
Chamoume
e metinme na cama con el. Facía como que ía comerme,
rillando as uñas moi a modo e despois tragando as biscardas.
Outras veces metía na boca os dedos, a man ou mesmo o
brazo enteiro ¡tan pequeno! Comerse un ó outro,
así fan os que se aman. Eu non podía comelo, sendo
tan grande, tan enorme, con aqueles cabelos hirsutos, o alustro
dos dentes brancos, a voz profunda como os tronos. Daquela quitáballe
os carrachos que o asañaban como a todos os lobos e despois
comíaos, rebentando de sangue que esvaraba pola miña
boca, polo queixo, manchando o meu vestido. Por iso dixo o cazador,
cando nos encontrou a primeira vez, que eu ía ensanguentada,
que rompera isto ou aquilo, que el estaba coméndome e
tivera que tirarme do máis fondo das súas tripas.
Non era certo e, por outra banda, se nos comemos o un á
outra e por amor. Tamén Beatriz comeu a Dante ou polo
menos comeu o seu corazón, o centro do centro. Tampouco
é verdade que o cazador lograra ferilo, senón
que, non podendo enfrontarse á escopeta cargada, fuxiu
para o máis escuro da fraga.
Pero eu
probara o seu sangue, o sangue que rebentaba o corpo esvaradío
dos carrachos que sabían a terra, a metais enferruxados.
A lúa comezou a cambiar o meu corpo. Dentro de min
nacían alustros e tronos, coitelos de linguas, dentes
afiados como esquírolas de cristal. Cando o cazador
nos encontrou a segunda vez eramos dous e non puido escapar.
Desde entón unhas veces vou eu procuralo ó escuro
do bosque, outras ven el e entra comigo na casa, enganando
ós outros co seu aceno de can, os ollos baixos para
non descubrir os relampos de treboada que aniñan neles.
(Debúxame
un conto. Ilustradores galegos, 1998)
relato
seguinte
REGRESAR
AO ÍNDICE DE RELATOS
|
|